Als er iets is dat mijn hond Floortje mij in de jaren heeft geleerd, is dat zij prima zelf kan nadenken en uitstekend keuzes kan maken. Ze weet heel goed hoe onze wereld werkt, wanneer we wat gaan doen en welke rol zij daarin kan en wil spelen.
Want ga ik bijvoorbeeld naar de paarden en trek ik mijn paardenschoenen en jas aan, dan zal ze de ene keer staan te springen ommee te gaan en de andere keer heel hard terug de kamer in rennen. Ze weet namelijk precies dat als ze mee gaat naar stal, dat we daar een paar uur zijn. Ze weet ook dat als ze níet meegaat, dat ze dus een paar uur alleen thuis is. En de ene keer heeft ze wel zin om mee te gaan en de andere niet.
Floortje krijgt van mij de ruimte om die keuze te maken. Ze krijgt vaker keuzes van mij. Niet altijd, natuurlijk, en ook niet op ieder moment. Maar wel regelmatig en over verschillende dingen. Ik bied haar over de dag heen verschillende dingen aan. Wil ze een kluifje of juist een speeltje, wil ze stoeien of kroelen, wil ze lopen of snuffelen? En wil ze dus mee of niet?
Floor wordt dit jaar 9. En dat is natuurlijk helemaal niet oud voor een Jack Russel. En oud is ze ook zeker niet, maar ik merk wel dat ze beslist minder fanatiek is dan vroeger. Als jonge hond was ze onvermoeibaar, altijd in voor actie en kon ze het er echt niet mee eens zijn als je maar een ‘klein’ rondje had gedaan in het losloopgebied. Maar tegenwoordig heeft ze minder nodig. Daarom geef ik haar veel meer de keuze. Ik laat haar kiezen welke route, welk ritme en welk tempo. Wil zij scharrelen en snuffelen, dan is dat prima. Wil ze lopen of rennen, dan is dat wat er mag. Wil ze een stok mee sjouwen of een balletje?
Floor vindt andere honden ook niet altijd leuk. Ik geef haar (zoveel als mogelijk) de ruimte om te kiezen of ze wil benaderen of niet. Of ze kennis wil maken, of niet. Dat geeft haar controle en dat is iets dat zij erg prettig vindt. En ik ken haar natuurlijk ontzettend goed. Ik kan aan haar eerste reactie op een andere hond zien of het ok gaat zijn of niet. En dan maak ik de ruimte groter, of niet. Soms gaat ze er met een grote bocht omheen en soms wil ze juist wel snuffelen. Maar uiteindelijk is het altijd haar keuze.
Zelfvertrouwen
Het kunnen maken van keuzes draagt bij aan meer zelfvertrouwen hebben als hond. Want stel je voor dat je nooit mag doen wat jij had gewild. Dat je ‘gedwongen’ wordt om een lang rondje te lopen als je eigenlijk moe bent, of juist maar een kort rondje krijgt als je net zin had in meer. Dat je net zin had om te kluiven, maar alleen een pluche speeltje krijgt aangeboden. Dat je aan een strakke lijn kort langs een onbekende hond moet die je niet prettig vindt. Of dat je in een hondenuitlaatveld los gegooid wordt met honden waar je helemaal niet mee wilde spelen.
In al deze situaties wordt de hond belemmerd in zijn eigen keuze. Want wij hebben haast, dus het rondje wordt kort. Of wij hebben het smalle wandelpad gekozen – waar honden elkaar heel dicht moeten passeren – omdat we daar zelf graag lopen. We vragen we dingen van onze hond, die niet in lijn liggen met zijn instincten en natuurlijke behoeften. Die daar zelfs tegenin gaan. En dat levert stress op.
Stress
Een keer stress is niet zo vreselijk. Maar als dit vaak gebeurt op een dag of in een week, dan bouwt deze stress op en wordt je hond prikkelbaar. En als je prikkelbaar bent, dan ben je niet op je best. Dat geldt voor ons, maar voor onze honden natuurlijk precies hetzelfde. Veel ongewenst gedrag komt voort uit stress. En vooral het niet goed kunnen verwerken daarna. Want bouw je stress op stress op stress, dan wordt je daar niet vrolijk van.
Door het maken van dit soort keuzes heeft Floortje iets meer invloed op haar eigen leven. Zij gaat daar op haar eigen manier goed mee om. Ik merk dat ze dat meestal fijn vindt. En als ze een keer geen keuze kan maken, of een keuze dreigt te maken die gevaarlijk of ongewenst is, dan ben ik er om haar daarbij te helpen. Want begeleiding bij het leren van de juiste keuze maken, is natuurlijk wel essentieel. Je kunt je hond niet ineens alles zelf laten bepalen.
***
